Dzień końca

Soundtrack 1

- Jesteś pewien? – zapytała delikatnie kobieta.

Znajomy głos wyrwał szatyna z zamyślenia. Wzrokiem lekko zaskoczonego rozejrzał się nieznacznie na boki. Od razu uświadomił sobie, że znajduje się na samym szczycie starej, kościelnej dzwonnicy, stanowiącej najwyższy punkt całego obozu Rosomak. Sam nie wiedział czemu przyszedł w to miejsce. Chciał chyba zobaczyć w pełnej krasie to, co go jutro czeka. Przyglądał się jeszcze chwilę czerwonej łunie, jaśniejącej w oddali na tle nocnego nieba. Zastanawiał się co odpowiedzieć kobiecie. W końcu odrzekł spokojnie, nie odrywając wzroku od krajobrazu.

- Nom... – Pragnął jeszcze coś dodać, ale zrezygnował.

Kobieta oparła się o poręcz zaraz obok chłopaka i powędrowała za jego wzrokiem. Tej nocy demonów było jakoś mało wokół placówki wojskowej.

- Ile to już czasu minęło? – zapytał szatyn. – Pamiętasz co robiliśmy jeszcze rok temu?

Zamknął oczy.

- Pamiętasz jeszcze czasy sprzed apokalipsy? Gdzie naszymi jedynym problemami były tak przyziemne sprawy... Miałem jechać na Karaiby, poopalać się... Ta... Teraz co dzień walczę o życie, zostałem odrzucony i przez ludzi i przez smoki, większość moich przyjaciół, których przecież i tak miałem mało, nie żyje, a reszta, kiedy dowiedziała się o mojej prawdziwej tożsamości, odeszła. Nawet nie wiesz jak to boli. Szczególnie mnie, cholernego smoka! – Jego głos stawał się coraz bardziej roztrzęsiony, podenerwowany. – Jestem obwiniany za rzeczy, których nie zrobiłem. Wiedziałem, żeby nie ufać, wiedziałem! Zawsze mnie zdradzali. I... Ale... Ugh!

W jednej chwili w jego gardle skotłowało się zbyt wiele zdań naraz, których nie był w stanie wykrztusić. Ukrył twarz w rękach. Dopiero po chwili udało mu się skończyć.

- Nienawidzę was. Nienawidzę ich. Wszystkich!

- Ale nam pomagasz – zauważyła łagodnie kobieta. – I rozmawiasz ze mną, mimo, że nigdy nie chciałeś z nikim pogadać, choć nie raz widziałam, że chcesz.

- Heh... Ty jako jedyna zauważyłaś, że jestem nieszczęśliwy. Nie wiem na ile to była kwestia poczucia obowiązku, ale miałem wrażenie, że tobie jednej na mnie zależy. Chciałaś mi pomóc, mimo, że szybko zdałaś sobie sprawę z tego jaki ze mnie trudny przypadek. Nawet nie wiesz jak mnie to podnosiło na duchu. Długo czekałem okazji, żeby ci powiedzieć „przyjaciółko”. Jutro prawdopodobnie mój ostatni dzień. – Odwrócił do niej głowę. Jego oczy wyrażały ogromny smutek i cierpienie. – Dziękuje ci, przyjaciółko... Nawet nie wiesz ile dla mnie zrobiłaś.

Mężczyzna odepchnął się od barierki i ruszył ku schodom, zostawiając kobietę samą. Wkrótce ucichły nawet odgłos jego kroków.

***

Soundtrack 2

To było dwunastego lipca, dwa tysiące dwunastego roku. Bardzo ciepły dzień, o dziwo, na całym globie. Dziwna anomalia została szybko wytłumaczona nadmierną aktywnością jądra Ziemi. W połowie dnia na południu planety i połowie nocy na północy, na całej skorupie ziemskiej poczęły powstawać ogromne szczeliny i pęknięcia, tryskające lawą. Zniszczenia były ogromne, zginęło tysiące ludzi. Po kilku godzinach erupcje ustały. Myślano, że to już koniec. Ale to był dopiero początek. Ze szczelin zaczęły wyłaniać się demony i cienie, potwory które stanowiły armię zniszczenia i końca. Pozycję generałów zajmowały smoki. Niewiele ich było, ale niewielu również było takich, co przeżyli samo ich ujrzenie. A najgorsi byli czterej jeźdźcy: Zwycięzca, Wojna, Głód i Śmierć. Nikt nigdy ich nie widział, ale wszyscy czuli ich obecność. Czasami można było usłyszeć tętent kopyt i rżenie demonicznego konia, dobiegające z daleka. Tam gdzie dosłyszano ten dźwięk, znikało wszelkie życie, a zostawała jedynie jałowa ziemia. Zaczęła się apokalipsa...

Ale los potrafi być zaskakujące. Nie było na ziemi bezpiecznych miejsc, gdzie można by się ukryć. Ale udało się ludziom stworzyć coś w rodzaju koloni, niewielkie wioski otoczone stalowymi murami, wypełnione amunicją i bronią. Gdyż okazało się, że demony da się zabić, strzelając tam gdzie miały oczy, bo nie zawsze była to głowa.

W Polsce istniały dwie takie placówki, zbudowane pośpiesznie ze szczątków pobliskich miast. Żuraw, znajdujący się gdzieś przy morzu i Rosomak, ukryty w pobliżu zgliszczy Warszawy. Ale przecież nie da się bronić w nieskończoność. Trzeba w końcu zaatakować. A jest jeden sposób na zatrzymanie armagedonu. Demony są przybyszami z innego planu. Przejście miało się otworzyć samo, po przeminięciu odpowiedniej liczby lat. Tak... Już na samym początku, gdy tylko powstał człowiek, Twórca zażartował sobie i na starcie skazał ludzką rasę na zniszczenie. Ale wystarczy zamknąć portal i zapieczętować jeźdźców apokalipsy. Reszta padnie od kul... Pomysł równie łatwy w wykonaniu co przeniesienie na własnych barkach, dajmy na to tankowca... Dlatego muszę przedostać się do jakiejkolwiek bazy wroga, gdyż we wszystkich trzymany jest Krystalizator Rzeczywistości. Każda istota może zmieniać rzeczywistość dookoła siebie, lecz w bardzo nieznacznym stopniu. Taki Krystalizator wzmocni moją energię kilkasetkrotnie! Skąd to wiem? W końcu jestem smokiem. Kiedyś miałem być jednym z generałów... Może starczy mi jeszcze mocy na uratowanie mych pobratymców? Chciałbym. Samo zamknięcie portalu może mnie zabić. Zapieczętowanie jeźdźców zrobi to na pewno.

Trochę to ironiczne. Znienawidzony przez wszystkich, nawet samego Boga, poświęcam się dla ludzkiej rasy mimo ich niewdzięczności. Ale smoki to uparte stworzenia. Postanowiłem, że im pomogę, to wytrwam w tym!

***

Szatyn odłożył zeszyt na pobliską szafeczkę. Była prawie piąta rano, lecz on nie czuł się w ogóle śpiący. Nicht położył się ciężko na łóżku. To takie dziwne uczucie, świadomość, że wszystko się robi ostatni raz. Za chwilę ostatni raz usłyszy budzik, za chwilę ostatni raz umyje zęby. Chłopak zaczął kalkulować jakie ma w ogóle szanse na samo dotarcie do Krystalizatora. Musiał przebić się przez armię demonów, odnaleźć artefakt, prawdopodobnie pokonać też smoka... marne te szanse. Ale coś go pchało do przodu... Mimo wszystko.

Głośny dźwięk alarmu rozległ się po pomieszczeniu. Nicht machnął szybko ręką i dezaktywował budzik. Akurat tego, że ostatni raz wyłącza to ustrojstwo, nie żałował.

***

Soundtrack 3

Mimo tak wczesnej pory, z jednego z budynków dochodził głośny gwar. Remiza strażacka, pełniąca rolę centrum dowodzenia, była pełna ludzi, niedobitków jednego z oddziałów Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polski. Żołnierze pracowali bez wytchnienia, opracowując plany, taktyki, a przede wszystkim sposób na przetrwanie. Sen to luksus dla nich niedostępny, więc wielu miało podkrążone oczy i wyglądało ogólnie jak zombie, sunąc nieprzytomnie z miejsca na miejsce. Na dodatek ten dzień miał być jeszcze bardziej wymagający, a to za sprawą pierwszej akcji ofensywnej, jaką chciano przeprowadzić od rozpoczęcia apokalipsy. Żołnierze mieli mieszane uczucia co do niej. Owszem, akcja w domyśle miała zakończyć nierówną wojnę, i mimo nikłej szansy powodzenia, napawała nadzieją. Lecz myśl, że pomysłodawcą akcji, organizatorem i głównym wykonawcą jest smok w ludzkiej skórze, demotywowała ich. Od rozpoczęcia armagedonu minęło już kilka miesięcy i ludzie zdążyli poznać czym są wielkie jaszczury oraz znienawidzić je bardziej niż samego Szatana. Okazało się też, iż przedstawiciele tej rasy występują w ludzkim ciele. Ci co dali się nakryć, mogli na własnej skórze poczuć jak były traktowane czarownice w średniowieczu. Rosomak to prawdopodobnie jedyna baza na świecie, która gościła w swych murach smoka w innym celu niż spalenie go na stosie. Ale jakby na to nie patrzeć, szatyn każący nazywać się Nicht, pomógł im nieraz w przetrwaniu. Nienawiść do niego ani trochę nie zmalała, ale uznano, że nie zlinczują go. Głównie dlatego, iż nie byłby w stanie dalej pomagać.

Więc kiedy drzwi do głównej sali otwarły się ze zgrzytem, gwar momentalnie ucichł. Na progu stanął on. Niewysoki, o kruczoczarnych włosach chłopiec, mający na oko osiemnaście lat. Ubrany był w skórzaną, rozsuniętą kurtkę z polarowym kołnierzykiem, czarną koszulkę z ikoną Dream Theater'u pod spodem, jeansowe, czarne spodnie i wysokie glany. Zza ramienia wystawała mu niebieska rękojeść ostrego jak brzytwa miecza, stylizowanego na kształt smoczego pazura.

Nicht obrzucił wzrokiem po obecnych i wszedł do środka. Dopiero wtedy wszystko wróciło do normy, choć żołnierze dyskutowali znacznie ciszej. Ignorując takie zachowanie, Chłopiec odnalazł dowódcę placówki, sierżanta Tomasza Wiśniowieckiego. Całkiem sympatyczny człowiek, nie nienawidził smoka ponad wymaganą normę, a na pewno zdawał sobie sprawę z zasług Nichta.

- Wielki dzień. Czy się uda czy nie, w końcu się mnie pozbywacie – zaczął szatyn obojętnym głosem

- Ty to powiedziałeś – odburknął dowódca.

Nicht parsknął śmiechem. Oboje sobie zdawali sprawę jak sprawy stoją.

- Wiem, że moja obecność tutaj skaża to pomieszczenie, więc do rzeczy – kontynuował smok. – Będę potrzebował jakichś lekkich maszynówek. Ucieszyłbym się z Uzi... kilku. Raczej nie będę miał czasu na przeładowywanie. I po dwa magazynki na sztukę.

- My nie jesteśmy jakąś amerykańską mafią. Na stanie mamy tylko kilka MSBS i praktycznie same Beryle. Mogę ci dać najwyżej jednego MSBS i trzy magazynki. To nie Matrix – odrzekł Wiśniowiecki, opierając się o pobliskie biurko.

- Ehh... Lepsze to niż nic – skomentował chłopiec. – To możemy zaczynać? Wiesz, oczekiwanie na własną śmierć trochę mnie stresuje.

- Za dziesięć minut – odparł. – Śmigłowiec się tankuje.

Nicht uniósł brwi w akcie szczerego zdziwienia.

- Śmigłowiec? Będziesz ryzykował dla paskudnego smoka wasz jedyny helikopter? Co się dzieje z tym światem – pokiwał ironicznie głową.

- Nie denerwuj mnie, bo się rozmyślę. Załoga będzie cię osłaniać z góry, ale tylko kawałek. Pięćset metrów. Potem jesteś zdany na siebie.

- Quad już czeka? – zapytał.

- Czy ja wyglądam na punkt informacyjny? Sam sprawdź – odpowiedział zimno sierżant i bez pożegnania gdzieś odszedł.

Nicht westchnął smutno i wyszedł z budynku. Wielu ludzi odetchnęło z ulgą.

Soundtrack 4

Skierował się przed główną bramę. Na murach bacznie obserwowali go wartownicy, zasiadającymi za ciężkimi karabinami maszynowymi. Kilku nawet przezornie wycelowało w niego broń. Smok pokiwał głową.

- Byście otoczenie obserwowali a nie mnie... W tej formie krzywdy wam nie dam rady zrobić... – mruknął.

Nagle ujrzał swój pojazd. Czarny quad stał sobie tuż przed bramą, czekając aż ktoś nim pokieruje. Nicht podszedł do niego i odpalił kluczykiem, który już tkwił w stacyjce. Kasku nie znalazł, ale i tak nie miał zamiaru go używać. Spojrzał na przyrządy. Wskaźnik paliwa pokazywał, że benzyny jest pół baku. Wyłączył silnik. Miał zamiar ruszyć jak tylko dostanie karabin. Dopiero wtedy spostrzegł, że obok niego znikąd pojawiło się kilka osób. Kobieta z którą wczoraj rozmawiał i dwóch chłopaków w jego wieku – „przyjaciele” ze szkoły.

- O! Przyszliście się ostatni raz ponaśmiewać? – zaczął Nicht, poirytowany już ludźmi.

- Pożegnać, ale nazywaj to jak chcesz – odrzekł ten o słomianych włosach.

Z charakteru był całkiem podobny do Nichta, sarkastyczny i trochę pogardliwy, ale i egoistyczny. Kiedy szatyn okazał się smokiem, on jako pierwszy się od niego odwrócił, coby nie napytać sobie kłopotów. Drugi był całkiem postawnym facetem o brązowych włosach i kwadratowej szczęce. On „tylko” unikał Nichta.

- Pamiętasz co ci kiedyś mówiłam? – zapytała kobieta – Zrobiłeś dla nas tak dużo. Mimo tego jak cię traktują... Dziękuję w imieniu wszystkich ludzi!

Smok uśmiechnął się na wspomnienie lepszych czasów. Spojrzał na nią wzrokiem pełnym wdzięczności i nagle skoczył na kobietę, przytulając się do niej. Zaskoczona, dopiero po chwili odwzajemniła uścisk. Nicht odsunął się krok w tył.

- Nie daj się zabić – rzekł do niej. – Pokazujesz mi, że warto. Że jest sens... Że wasza rasa jest coś warta.

Nagle znikąd pojawił się żołnierz który przekazał smokowi karabin i kilka magazynków.

- Ruszaj – powiedział tylko i odszedł, znikając za rogiem pobliskiego budynku.

Szatyn sprawdził szybko czy w magazynku wsadzonym już do broni są naboje i odbezpieczył broń zdecydowanym ruchem, trochę na pokaz. Przewiesił sobie karabin przez ramię. Męska część komitetu pożegnalnego chyba nie zamierzała nic mówić. Stali tylko z kamiennym wyrazem twarzy.

- Tylko się nie popłaczcie... – mruknął złośliwie i odpalił silnik.

Brama rozsunęła się nieznacznie, akurat żeby mógł przejechać quad.

- Żegnajcie. Nigdy się już nie zobaczymy – rzucił jeszcze na odchodne i odjechał nie czekając na ich odpowiedź.

Cisnęło mu się na usta „skurwysyny”, ale powstrzymał się, tylko ze względu na kobietę.

Mimo ryku silnika, usłyszał za sobą trzask zamykanej bramy. Zrobiło mu się przykro. Nigdy już jej nie zobaczy... Otrząsnął się. Musiał skupić się na misji. Wybrać kierunek jazdy nie było trudno. Ognista łuna jaśniejąca na horyzoncie wcale nie znikła, mimo światła słonecznego, a wręcz narzucała własną tonację koloru, barwiąc niebo na krwisto–czerwono. Tam była jedna ze szczelin, gdzie skupiały się teraz wszystkie demony. Nicht nie bez powodu wybrał ten dzień. Tam był on. Wyczuwał go... Wiedział, że jest blisko. I niestety obawiał się, że jeżeli zawiedzie, Rosomak pójdzie z dymem.

Nagle usłyszał nad sobą warkot śmigłowca. Helikopter leciał jakieś trzydzieści metrów nad ziemią, wyrównując prędkość z osłanianym obiektem. Smok stwierdził, że to strata cennego paliwa. Tu i tak na razie nie będzie demonów.

Soundtrack 5

Jałowa równina rozciągała się bez końca. W końcu Nicht opuścił bezdroża i wyjechał na jezdnię. Komfort jego podróży polepszył się nieznacznie. Nagle spostrzegł, że śmigłowiec zawraca. Wtedy właśnie poczuł się naprawdę sam... dotarło do niego co zamierzał zrobić. Ogarnął go strach, ale nie mógł zawrócić. Musiał to zrobić. Zastanawiał się, co będzie z jego duszą. Czy trafi do jednego z ustalonych przez Boga miejsc, wróci do swojego smoczego ciała, czy po prostu przepadnie, zniknie. Na samą myśl o tym, jego serce poczęło wypełniać się przerażeniem. Gdyby nie ogromna dziura, która prawie urwała mu koło, wpadłby w panikę. Znowu potrząsnął głową.

- Stary. Jesteś SMOKIEM! Jesteś dumną, skrzydlatą istotą, która nie wie co to strach. To ona wywołuje strach. TY! – powtarzał sobie.

Zawsze to sobie mówił, kiedy jego psychika powstrzymywała go przed osiągnięciem jakiegoś celu. Postanowił zająć się istotniejszymi problemami. Jak dostać się do kryształu. Nie miał pojęcia jakże będzie wyglądasz szczelina, ile jest w niej wrogów ani gdzie znajduje się artefakt. Domyślnie miał pomysł, żeby po prostu przebrnąć do Krystalizatora. Z nim dałby sobie już radę. Obawiał się jednak, że to nie jest najlepszy pomysł. Nie chciał zostawiać wszystkiego w rękach losu. Zatrzymał więc quada. Zamknął oczy i skupił się. Przez ciało poczęła przepływać mu energia, pochodząca prosto z jego duszy. Kłębił ją chwilę w sobie, po czym pozwolił, żeby swobodnie rozproszyła się wokół, myśląc o problemie dotarcia do artefaktu. Otwarł oczy, dyszał ciężko. Jego serce zakołatało nagle nieregularnie i wróciło do normalnego rytmu. Oddech również się po chwili uspokoił. Przez jego ciało przeszły dreszcze. Pozytywnie odczuł próbę zmiany rzeczywistości. To dobry znak. Ruszył w dalszą podróż. Sądząc po rozmiarach łuny, czekała go jeszcze godzina drogi.

Soundtrack 6

Praktycznie całą trasę przemierzał drogą ekspresową. Widok porzuconych samochodów, doszczętnie zniszczonych wsi, które mijał po drodze i wszechobecnej krwi... Nicht czuł panikę i przerażeniu ludzi. To uczucie mimo tak długiego czasu ciągle wisiało w powietrzu, wkradało się do jego duszy i wyło w akcie żalu i bezradności. Nigdzie nie było ciał. Smród śmierci wyraźnie roztaczał się w powietrzu, lecz nie było ciał. Nie było też zwierząt. Jedynie cisza, mącona przez odgłos silnika jego quada. W pewnym momencie ujrzał na drodze wielki napis wymalowany czerwoną cieczą: „HELL”. Często widział też przerażające obrazki, przedstawiające czy to demona, czy to jeźdźca na koniu... Raz zauważył niedokończony rysunek smoka, którego pysk pobrudzony został krwią. Nad każdym takim miejscem wisiała mgła szaleństwa, rozpaczy...
Czterdzieści minut później dotarł do zgliszczy miasta Grójec. Widok jeszcze gorszy. Zawieszone w powietrzu uczucia ginących nagle ludzi, atakowały i tak już ranną duszę smoka. Pamięć tego miejsca, której życie nadali mieszkańcy, próbowała samotnemu podróżnikowi opowiedzieć o ostatnich chwilach miasta. Smok dodał gazu, ale mimo to nie mógł nie zauważyć ścian budynków, pobrudzonych trudnymi do odczytania tekstami, powybijanych szyb, zniszczonych samochodów, wyrzuconych na ulicę licznych przedmiotów. W przedniej szybie poharatanego ambulansu tkwił zmiażdżony, dziecięcy wózek, zakrwawiony od środka... Zacisnął zęby. Chciał jak najszybciej opuścić to miejsce. Bolało... Ale nie mógł obojętnie przejechać obok dużej tablicy ogłoszeń, wyładowanej różnymi informacjami. W oko rzuciła mu się tylko jedna. Obrazek narysowany woskowymi kredkami przez dziecko, przedstawiający dom, lecącego nad nim smoka i dwóch, leżących w kałuży krwi patyczkowym ludków, podpisanych „Mama” i „Tata”. Zacisnął powieki, zagryzając zęby. Nie chciał tego, lecz uczucia tego dziecka same wyłoniły się z chmury innych uczuć i uderzyły go, wbijając się w jego duszę jak włócznia. Walczył z nimi, nie potrafił....

- Mamusiu! Tatusiu! Mamusiu! Czemu się nie ruszasz?

- Twoi rodzice nie żyją.

- Ale mamusia ma otwarte oczka!

- Ale mamusia ma otwarte oczka!

- Nie bój się, dziecko. Wkrótce się z nimi zetkniesz.

Pęd powietrza, ułamek przerażenia, ŚMIERĆ!

Otworzył oczy, dysząc jak po przebudzeniu z koszmaru. Oparł się głową o kierownicę, walcząc z własnymi i obcymi emocjami. Z trudnością kontrolował swoje ciało. Wyżerało go od środka. Z ogromnym wysiłkiem nacisnął pedał gazu. Potrącił przewrócony kosz na śmieci i dopiero spojrzał przed siebie. Musiał uciekać. Zabijało go... Świat mu zawirował. Wiedział, że ma przed sobą czystą drogę. Po prostu jechać. Słyszał je. Krzyki ludzi. Błagania o życie. Przerażenie. Chaos, huk, zderzenia, syreny, szkło. Goniły go, ścigały. Nie prosiły go! Żądały! Musiał wytrzymać. Musiał! W imię tych co zginęli...

Soundtrack 7

Nagle wszystko ucichło. Jedyne co słyszał to pomruk quada i jego przyspieszony oddech. Spojrzał z trudem za siebie, miasto zostało w tyle. Zatrzymał pojazd. Musiał odetchnąć.

- Nigdy więcej... – sapnął.

Czerwona łuna promieniowała intensywnie za horyzontem. Czuł bijące od niej nagromadzenie zła i nienawiści. Na razie były nieszkodliwe. Ale bał się, że im bardziej będzie się zbliżać, tym bardziej jego dusza ucierpi. Że sytuacja powtórzy się jak w dopiero co przebytym mieście. Niczego w życie tak się nie obawiał. To, co dopiero przeżył było gorsze od samej śmierci...

Ruszył. Nie było już odwrotu. Nie minęło kilka minut. W powietrzu rozległo się przeciągłe końskie rżenie. Smok rozwarł szeroko oczy, serce zabiło mu szybciej. A więc miał rację! Któryś z jeźdźców apokalipsy tam był. Obawiał się, że wiedział który. Przyspieszył. Rżenie odbijało się ciągle echem, słabnąc dopiero po kilkunastu sekundach. Nicht zjechał z drogi i rozpoczął krótką wspinaczkę na pobliskie wzniesienie. Jak tylko wyjechał na szczyt, jego oczom ukazał się cel podróży. Opuścił pojazd i stanął na skraju dość stromej skarpy.

Szczelina przypominała trochę pęknięty wrzód. Lawa wylewała się z wybrzuszenia, spływając w dół małymi strumyczkami. Ziemia dookoła była wręcz czarna, pozbawiona wszelkiej roślinności, czy nawet śladu po niej. Nie brakowało za to demonów, kłębiących się dookoła szczeliny. Pokraczne stworzenia coś przyciągało do wnętrza pęknięcia. Szatyn starł pot z czoła. Czuł się jak w piekarniku. Rozglądnął się za Krystalizatorem, ale jego nadzieje, że artefakt będzie stał sobie gdzieś z boczku, były bardzo płonne. Przeczuwał, że jest w środku. A w środku był też on... Nawet smok nie mógł się z nim mierzyć, nie mówiąc, że Nicht jest ograniczony ludzkim ciałem.

Soundtrack 8

Jego ręka znalazła się na rękojeści miecza. Obrót, cięcie. Martwy demon osunął się na ziemię. Smok stał zaskoczony, dysząc. Miał dobry refleks, ale nie aż tak. Na dodatek nie słyszał, że ktoś próbuje zajść go od tyłu. Spostrzegł kilka demonów, które pojawiły się nie wiadomo skąd. Razem rzuciły się na chłopaka. Ten skoczył do tyłu, w dół skarpy. Od razu wbił miecz w ziemię, hamując pęd. Wrogowie skoczyli za nim. Nicht padł płasko na brzuch i potwory przeleciały nad nim. Przewrócił się na plecy, łapiąc za karabin. Bez celowania nacisnął na spust. Zacisnął zęby. Kule wylatywały z hukiem z lufy jedna za drugą. Szybowały krócej niż trwa ułamek sekundy, żeby w końcu, utonąc w ciałach napastników, jeszcze zanim ci zdążyli dotknąć ziemi. Demony stoczyły się bezwładnie w dół.

- Szlag!

Już wiedzieli gdzie jest. Wstał szybko i w biegu wyrwał miecz z ziemi. Sekundę później znalazł się na górze. Dostrzegł szybki ruch, zasłonił się mieczem. Potężna siła wyrzuciła go w bok. Miecz wyleciał mu z ręki. Uderzył o ziemię. Jeszcze zanim wytracił pęd, odepchnął się dłonią i ukląkł na jednym kolanie, łapiąc za karabin. Przycelował. To co go uderzyło było smokiem, wściekłym, gotowym do skoku gadem wielkości autokaru, o błękitnych łuskach... Znał ją. Nagle do jego świadomości przebiła się fala bólu. Zamroczyło go. Sekundę później odkrył, że podpiera się karabinem o ziemię.

Soundtrack 9

- Kurde... Spotkanie po latach... a ty mnie tak witasz? – wystękał, mrużąc jedno oko.

Wyglądało na to, że smoczyca też od jakiejś chwili próbuje skojarzyć znajomą skądś istotę. Szybko odkryła, że to nie o człowieka chodzi, tylko o jego duszę.

- Niemożliwe... – szepnęła.

Wyszła z pozycji bojowej, stając na równe nogi. Wyglądało na to, że jest zdezorientowana. Nicht spróbował wstać. Zachwiał się, ale utrzymał się na nogach. Rozejrzał się za mieczem. Połówkę, tą z rękojeścią znalazł całkiem blisko siebie.

- Rozwaliłaś mi miecz – skomentował, podnosząc ułamaną, czarną klingę. – I przynajmniej jedno żebro.

- Co ty robisz! – wybuchła nagle smoczyca. – Znikasz nie wiadomo gdzie, przez lata nie dajesz znaku życia, potem się dowiaduję, że jesteś człowiekiem i próbujesz nam przeszkodzić!

- O to samo mogę zapytać ciebie! – odparł ostro.

Smoczyca cofnęła się o krok jak za sprawą potężnej siły. Znała ten ton, znała ten wzrok. On robił się taki bardzo rzadko... Ale każdy taki przypadek zapamiętała ze szczegółami.

- Co wy odpierdalacie?! Przecież to ty mi mówiłaś, że smoki nie są ani złe ani dobre, a kierują się jedynie własnym sumieniem. A tu, do kurwy nędzy, co widzę? Masakrę, rzeź! Mordujecie ludzi w imię czego, Szatana?!

- Ale taki był plan... Księga apokalipsy... – próbowała bronić się smoczyca.

- JAKI PLAN?! – Nicht wpadł w furię. – Kim wy jesteście, kim TY jesteś?! Smokiem o ile dobrze pamiętam! Od kiedy smoki słuchają czyiś rozkazów. Od kiedy smoki dają się wykorzystywać w tak debilny sposób?! Bo co? Bo tak se Szatan i Bóg umyślili, że dla efektów specjalnych ześlą smoki?! Otwórz oczy!

- Ale czy nie w tym celu nas stworzono? – Błękitnołuska odzyskiwała pewność siebie.

- Pierdolić naszych stwórców. Nie mają nad nami władzy. – To powiedział już nie wrzeszcząc. – Nie przypominam sobie żeby smoki miały hobby w postaci mordowania niewinnych... I Powiem ci tak, Sahra...

Wycelował w nią broń. W jego oczach tańczyła nuta szaleństwa. W końcu to co robił było szalone.

- Jeżeli faktycznie jesteś tą Sahrą którą znam, tą którą kocham ponad życie, pomożesz mi zatrzymać to szaleństwo... Inaczej zejdź mi z drogi.

Smoczyca walczyła ze sobą. Nicht miał rację, ale nie wiedzieć czemu, zew który kazał jej siać zło był równie potężny. Szatyn dobrze zdawał sobie z tego sprawę. Skłamał mówiąc, że Szatan nie mia nad nimi władzy. On MIAŁ władzę i to całkiem sporą. Domagał się wypełnienia przeznaczonego smokom losowi, ale skoro Nicht dał radę się wyłamać, to każdy inny smok też to potrafił.

Nagle smoczyca podniosła głowę. Spojrzała na człowieka. Prosto w jego oczy. On miał racje, on miał rację! Czemu zło dawało jej tyle radości? Przecież nigdy taka nie była!

- Co ja zrobiłam?! – szepnęła przerażona.

Jej sumienie zostało uwolnione. Chłopak opuścił broń. Odetchnął z ulgą.

- Gdzie jest Krystalizator? – zapytał już całkiem spokojnie.

- W środku. Nie dostaniesz się tam sam – odparła ciągle zmartwiona. – Odwiedził nas Śmierć – ściszyła głos wymawiając imię jednego z jeźdźców apokalipsy. – Wykorzystuje kryształ. Chce zniszczyć to gniazdo ludzi, co jest w pobliżu. Zbiera armię...

- W drodze opowiem ci mój plan. Przeniesiesz mnie na grzbiecie?

- Na grzbiecie? – odrzekła zastanawiając się nad pomysłem dosiadania jej. To takie nienaturalne... – Wchodź.

Smoczyca położyła się, żeby ułatwić mu zadanie, a Nicht wdrapał się na nią, stękając przy tym z bólu. Gada przeszły ciarki. Prawie zabiła najbliższą sobie osobę...

- Przepraszam... – zaczęła, lecz nie zdołała dokończyć, gdyż głos ugrzązł jej w gardle.

Chłopak wzruszył po prostu ramionami, komentując:

- Trudno się mówi...

Sahrze ulżyło, widząc że jej partner niezbyt się tym przejmuje. Machnęła parę razy potężnymi skrzydłami i wzbiła się w powietrze. Nicht zachwiał się, niemalże spadając. Utrzymanie równowagi okazał się znacznie trudniejsze niż myślał.

- Strzeliłbyś do mnie? – zapytała nagle.

- Zmusiłabyś mnie? – odparł pytaniem.

Smoczyca nie odpowiedziała. Nie strzeliłby. Wiedział, że mu pomoże.

- Ile jest tam smoków?

- Tylko ja – odrzekła Sahra.

- To źle... Trzeba najpierw odciągnąć jeźdźca...

- Wyczuje, że jesteśmy zdrajcami – zauważyła.

- Nie. Skupi się na mnie. Będzie chciał przeczytać mnie jak z otwartej książki. Nie zdołam ukryć przed nim intencji – uśmiechnął się złowieszczo. – Wiec dam mu fałszywe literki.

Smoczyca momentalnie wyczuła zmianę w szatynie. Zupełnie jakby jego duszę ogarnęło zło tego miejsca. Ale wiedziała, że to tylko sztuczka. Nicht do perfekcji opanował maskowanie swych prawdziwych uczuć, emocji i intencji różnymi zasłonami. Nienawidziła tego. Wiedziała, że w stosunku do niej też to stosował.

- A co potem? – zerknęła na niego.

Nicht sam nie wiedział. Zastanawiał się chwilę, po czym odpowiedział wolno:

- Wystarczy, że dorwę się do Krystalizatora. Coś nazmyślam. Nie spostrzeże się, że kłamię. Założę pierwszą pieczęć, przez co wszyscy jeźdźcy przepadną do swoich światów. Zamknę przejście dla demonów... i tyle.

- I tyle!? Przecież to cię zabije! I nie mówię tu o ciele. To zniszczy twoją duszę! – wrzasnęła przerażona.

- Pogodziłem się z tym... – mruknął. Tego się obawiał.

- O nie! Zrobimy to razem. Wspólnie mamy szansę na przeżycie! – zadecydowała. To nie był ton, który sugeruje możliwość kompromisu.

- Wiesz w co się pakujesz, prawda?

- Lepiej od ciebie... – odburkła. – Trzymaj się. Wlatujemy do środka.

Istotnie. Byli już praktycznie na miejscu. Szczelina z bliska była znacznie większa, niż wyglądała z daleka. Miała rozmiary co najmniej dwóch boisk do piłki nożnej. Demony kłaniały się nadlatującemu smokowi, lecz ta nie zwracała na to uwagi, skupiając się na locie. Jeżeli Nicht czuł się wcześniej jak w piekarniku, to wnętrze szczeliny przypominało piec hutniczy. Gorąco buchało zewsząd, ciężko się oddychało, spływająca gdzieniegdzie lawa tryskała z rzadka śmiercionośnymi pociskami, a płynne, czerwone dno szczeliny tylko czekało, żeby chłopiec stracił równowagę i wpadł prosto do magmy. O tak ciężkich warunkach nie pomyślał, planując swój atak.

Często zauważał spore półki skalne, do których nieraz prowadziło kilka mrocznych tuneli. W większości takie występy zapchane były demonami, oczekującymi rozkazów. Była jednak taka półka, do której prowadziło tylko jedno przejście i żaden potwór jej nie zajmował. Właśnie na nią kierowała się smoczyca. Tuż przed lądowaniem rozłożyła skrzydła niczym żagle, wytracając gwałtownie prędkość. Nicht niemalże nabił się na kolec grzbietowy. Po tym jaszczur wylądował twardo na półce, przypominając tym samym dobitnie chłopakowi, w których miejscach jego ciało jest uszkodzone. Sahra położyła się i ten zsunął się po niej, zaciskając zęby żeby nie jęknąć.

- Ten tunel przed nami prowadzi do komnaty z Krystalizatorem – rzekła smoczyca

- Domyśliłem się... – mruknął. – To chodźmy...

Ciągle nie miał planu. Zamknął oczy i znowu pozwolił, by energia się w nim zmagazynowała. Myśląc o nadchodzącym wyzwaniu, pozwolił jej delikatnie uciec. Westchnął i już nieco pewniejszy siebie, ruszył, zanurzając się w mroku jaskini. Sahra człapała obok niego, zerkając co chwilę na towarzysza. Wierzyła, że cokolwiek Nicht ma zamiar zrobić, uda mu się. Sama próbowała wymyślić jakiś plan awaryjny, lecz nie miała zbyt dużo czasu na rozmyślania. Tunel wił się tylko przez około trzydzieści metrów. Na samym końcu ujrzeli blade, fioletowe światło, promieniujące z wnętrza dużej groty. Z lekkim podenerwowaniem, wkroczyli do środka.

Soundtrack 9

Wewnątrz było naprawdę duszno. Komnata z pewnością była dziełem natury, o czym świadczyły kamienne, nieregularne ściany groty. Z podłoża wyrastały drobne, lecz ostre stalagmity. Z góry natomiast zwisały znacznie większe od swych kuzynów stalaktyty. Lecz zainteresowaniem Nichta cieszył się tylko klejnot wielkości dorosłego człowieka, stojący na środku jaskini. To ten przedmiot stanowił źródło słabego światła oraz wielkiej mocy, unoszącej się w tym pomieszczeniu. Mocy, która bez wątpienia była w stanie pomóc właścicielowi odnieść wielki sukces... Ale zapach tej potęgi zakłócała inna woń. Woń śmierci... ale nie takiej zwykłej. To była esencja, kwintesencja śmierci. I Nicht nie miał wątpliwości, że źródłem tej skazy był czwarty jeździec apokalipsy, humanoidalna postać odziana w czarną zbroję, stojąca za kryształem.

- Ahhh... Znam ten zapachhhh. Smookkkii... – zajęczał Śmierć. Jego mowa bardziej przypominała wycie wiatru. – Wiem czego chcecieeee. Czuję nie tylko wasz strachhhh, wasze kłamstwwoooo, ale i waszą przeszłośćććć. Nie zmienicie Wielkiego Planuuu. Zostało to zapisane w gwiazdachhhh. Poddajcie się woli waszych panówwww.

Wyciągnął do nich rękę, jakby w geście przyzwania. On miał rację. Wypełnienie woli Szatana faktycznie przedstawiało się w lepszych barwach, niż bezsensowna walka... Przecież to było planowane od miliardów lat. Dwa smoki na pewno nie były w stanie zmienić przeznaczenia...

- Nie! – wrzasnął Nicht, potrząsając głową – Skurwysyn używa Krystalizatora!

Porwał zwisający do tej pory ma pasku karabin i nacisnął spust. Kule uderzały w zbroję Śmierci z ciężkimi zgrzytami, wybuchając przy tym iskrami. Pod naporem ostrzału postać cofała się w tyłu. Nagle szatyn przerwał ogień. Wyrzucił z broni prawie pusty magazynek i wsadził nowy.

- Nicht co ty robisz?! – zawołała przerażona Sahra.

- Głupczeee... Nic nie może mnie zraniććć. Teraz poniesiecie kaaaarę.

- Może i nie można cię zabić – zaczął chłopiec, trzymając Śmierci na muszce. – Ale...

Nagle podniósł karabin do góry i strzelił kilka razy. Pociski trafiły prosto w nasadę stalaktytu, pod którym stał Śmierć. Ciężki stożek oderwał się od sufitu i uderzył prosto w kark Czwartego, następnie przybijając go do podłoża.

- ... Można przybić cię stalaktytem do ziemi – dokończył.

Był wyjątkowo dumny z tego manewru. Znowu potrząsnął głową, nie było czasu na zachwycanie się sobą. Z końca tunelu zaczęły dochodzić jakieś dźwięki, wrzaski i pomrukiwania. Nadciągały demony.

- Szlag – krzyknął szatyn.

Smoczyca podbiegła do Krystalizatora i zamknęła oczy. Nagle przez Nichta przeleciał potężny podmuch energii, niczym fala uderzeniowa bomby. Fala mocy niosła ze sobą tylko jedno przesłanie, wściekły ryk, który sam w sobie stanowił groźbę losu znacznie straszniejszego niż śmierć: „ROZKAZ: STÓJ”.

Dźwięki ucichły. Chłopak spojrzał zaskoczony na smoczycę. Źródłem energii nie była jej dusza, lecz bardzo długo gromadzona furia.

- Śmierć zaraz przełamie mój rozkaz – powiedziała, jeszcze dysząc. – Zróbmy to...

Nicht kiwnął głową. Dopiero teraz poczuł prawdziwy stres, lecz mimo to podszedł pewnie do artefaktu. Stanął zaraz obok smoczycy. Chciał się z nią pożegnać. To była ostatnia okazja.

- Sahra, dzięki za towarzyszenie przez całe życie...

- Zamknij się. Wszystko będzie dobrze – odparła szybko.

Uśmiechnął się. Ona była jedyną istotą, która potrafiła podnieść go na duchu. Której szczerze ufał...

- Więc niech się zacznie. Najpierw przejście międzywymiarowe.

Zamknął oczy. Wyrzucił wszelkie myśli ze swojego umysłu i oczami wyobraźni odszukał Krystalizator Rzeczywistości. Klejnot lśnił w jego głowie bez udziału mózgu. Skupił się na nim i niemalże zachłysnął się własną mocą. Poczuł obcą energię. Sam zaczął wyzwalać magię... Ale nic się nie wydarzyło... Nie miał kontaktu z kryształem! Coś jest nie tak!

Soundtrack 10

Otworzył oczy, lecz przyszło mu to z ogromnym trudem, zupełnie jak we wczesny poranek po całonocnej imprezie. Stał... a właściwie wisiał na czymś. Spojrzał w dół. Z klatki piersiowej wystawał mu zakrwawiony smoczy szpon. W jednej chwili świadomość sytuacji uderzyła w jego powoli gasnący mózg. Zdradziła go... On jej ufał... zdradziła go...
Resztkami sił zsunął się z pazura, uderzając bezwładnie o ziemię. Nie mógł uwierzyć...

- I ty...? – zapytał słabo.

Sahra była szczerze przerażona tym co właśnie zrobiła. Pochyliła się nad ciałem chłopca. Jej oczy załzawiły się.

- Nie... Nie mogłam ci pozwolić. Tak jest lepiej. My musimy zrobić to co do nas należy. Tak jak każe przeznaczenie...

On nie słuchał. W jego głowie krążyły pojedyncze obrazki i wspomnienia. Widok ciała jego najbliższego przyjaciela... Widok krwi i śmierci... I ta świadomość, że wszyscy kiedyś go zdradzili. Myśli coraz wolniej przemieszczały się w jego głowie. Każdy, kogo kiedyś obdarzył zaufaniem, wbił mu sztylet w plecy. Teraz nawet jego ukochana Sahra... Chciał tylko sprawiedliwości, chciał się przysłużyć. A nawet ci, których ratował, swoją wdzięczność okazywali nienawiścią! Gardzili nim, wyśmiewali go! Tyle dla nich zrobił, tyle poświęcił, a co dostał w zamian!? NIC! NAWET NIKŁEJ WDZIĘCZNOŚCI! NAWET PRZYJAZNEGO SPOJRZENIA!! KONIEC!!  TERAZ... NADSZEDŁ... CZAS... ZEMSTY!!!!!!

- Pozabijam... Was... WSZYSTKICH! – wrzasnął.

 - Jaaak? - zawyła jego dusza.
 Usłyszał odpowiedź.
 - Ja jestem złem, ja jestem śmiercią, ja jestem nienawiścią. JA! JESTEM! ZEMSTĄ!

Uśmiechnął się szaleńczo. TAK! Jej krew wywołała ekstazę. Nieopisaną radość! Jego szaleńczy śmiech odbijał się echem po całej szczelinie.

Ziemia zatrzęsła się. Nagle ściana groty pękła i rozsunęła się na boki, ujawniając gotowe schody na powierzchnię... Był potężny, niezwyciężony! MÓGŁ WSZYSTKO! FURIA... ŚMIERĆ... ZNISZCZENIE... ZEMSTA!!!!

***

trzy godziny później

Soundtrack 11

- Nicht! – sapnęła przerażona kobieta. Łzy rzewnie toczyły się z jej oczu – Nicht!

Pełzła na plecach do tyłu. Jego szaleńcze, mroczne oblicze zbliżało się z wolna, kontrastując na tle płomieni.  Przerażenie odbierało jej rozum.

- Nicht! Co oni ci zrobili? – Nagle zaświtał jej desperacki pomysł. – Stare czasy, pamiętasz? Karaiby! Miałeś jechać na Karaiby! Obudź się!

Potwór zatrzymał się. On już nie miał pamięci. Nie miał uczuć. Liczyła się tylko potęga i zemsta... Ale coś jakby próbował przebić się do jego świadomości... Nagle sobie przypomniał. Znał tę kobietę. On jej ufał!

Energia zawirowała wściekle wokół. Błyskawicznym ruchem sięgnął zza plecy i chwycił rękojeść złamanego miecza. Ostrze zajaśniało w świetle ognia. Stanął w rozkroku nad nią. Ostrze zajaśniało w świetle ognia.

- Ufałem ci – wrzasnął z furią i zamachnął zza pleców.

- Nicht!

***